Tot nooit weer ziens!

Vanmorgen heb ik een allerlaatste gesprek gehad met de nurse practitioner. Het is klaar. Echt helemaal klaar. Misschien zijn de protheses ooit aan vervanging toe (dat merk ik dan door een hard kapsel en strakke huid), maar misschien ook niet. Ze werken nu twaalf jaar met het modelletje dat ik heb en in die tijd is er geen wissel nodig geweest.
Hoe deskundig de artsen en verpleegkundigen in het AvL ook zijn, hoe goed ik er ook opgevangen en geholpen ben, ik hoop er niet meer te komen. Never nooit niet.

Dit is dan ook meteen mijn laatste blogbericht. Dit weblog was voor mij een prettige manier om mensen op de hoogte te houden, te delen en warmte en steun te ontvangen. En nu is het tijd om verder te gaan. Zie jullie heel graag op een andere plek.

liefs!

Surpríííse!

Gisteren was het Moederdag. Die begon heel goed met kadootjes en 'liefstemamavandewereld'knutsels op bed, met als finale een heel mooie ring van Pieterjan. Om te vieren dat alle operaties achter de rug zijn, zei hij erbij. Lief!

's Middags kwam Tineke. Zij zou oppassen en wij naar de film. Dacht ik. Pieterjan vond het leuk dat ik bij hem achterop de fiets ging. Net toen ik bedacht dat hij een wel heel bijzondere route richting de bios nam, stuurde hij de Vlindertuin in. En daar stonden tussen de versierde bomen een heleboel van de mensen uit de buurt die er waren toen het moeilijk was. Die belangstellend waren, voor ons kookten, wasjes vouwden, boodschappen deden en ons zo enorm steunden. Wat ik voelde laat zich lastig beschrijven. Iets tussen blinde paniek en euforie in en vooral heel erg ontroerd. Ik vond het eigenlijk teveel, al zoveel voor mij, voor ons betekend en dan dit ook nog. 'Geniet er nou maar van', zei iemand en dat heb ik gedaan. Was trouwens helemaal niet moeilijk tussen al die leuke mensen, een toast, lekker eten en kadootjes.

Het is soms heel moeilijk geweest, de afgelopen anderhalf jaar. Ik weet niet hoe het had gemoeten zonder de mensen om ons heen. Niet alleen degenen die ons opwachtten in de Vlindertuin, maar iedereen die er voor ons was. Of het nou een kaartje, een lieve blik of een warme maaltijd was, het heeft erg geholpen. Het gaf veiligheid in periodes dat mijn leven op de kop stond. Ik ben heel blij dat ik dat heb mogen ervaren. Heel, heel erg bedankt allemaal.

En Barbie was er ook!

Nu ik toch bezig ben, nog een medische update: alles geneest goed en het resultaat is heel prima. Ik ben erg blij met mijn nieuwe status als Deborah 1.9999999999999. In september en oktober nog twee tatoeagesessies om de tepels af te maken en dan is het écht klaar.

Zeven

In de oudheid kende men zeven planeten, zeven wijzen en niet te vergeten de zeven wereldwonderen. Een week heeft zeven dagen, het spectrum zeven kleuren en de toonladder zeven noten. Je zou zeggen, alle voortekenen zijn goed voor mijn zevende operatie; dit moet de laatste wel worden. Volgende week donderdag, 5 april, gaat het gebeuren. Hoe dichterbij het komt, hoe spannender ik het vind. Niet de ingreep zelf, maar of het allemaal vlekkeloos gaat. Niet uit pessimisme, maar gezien mijn ervaringen uit het verleden. Maar als het allemaal in één keer lukt en Deborah 2.0 een feit is, kan ik er een punt achter zetten. Geen ziekenhuisbezoeken meer, geen operaties, geen herstel, geen onrust voor de kinderen. Zó fijn, lijkt me dat. Maar het allerbelangrijkste heb ik al in the pocket: geen grote kans op kanker meer.

Bijna klaar

Vanmiddag ben ik bij de plastisch chirurg in het AvL geweest. Ze was tevreden: Het ziet er goed uit, littekens genezen mooi. En dan moeten nu mijn tepels nog terug. Ik kon kiezen uit twee sessies onder plaatselijke verdoving, of alles in één keer, maar dan moet ik onder narcose. Ik heb voor het laatste gekozen. Ik ben er niet bang voor (heb alle keren heerlijk geslapen) en vooral: ik vind één ingreep wel genoeg. Klaar ermee! Over een maand of twee ben ik aan de beurt. Het is een dagopname.
Ze doen deze techniek tegenwoordig minder vaak, omdat het niet altijd goed gaat. Dat is bij mij inmiddels gebleken. Voor wat het waard is, ik heb er een goed gevoel over. Terug plaatsen verloopt over het algemeen beter dan weghalen, dat is ook goed om te weten. Voor het eerst heb ik het ziekenhuis heel opgewekt verlaten. Het is bijna klaar!

Deborah 2.0

En dan is het zomaar weer bijna twee maanden later. Het gaat erg goed met mij. Na een jaar vol operaties en veel stilstaan en achteruit gaan, zit ik nu volop in een stijgende lijn. Ik werk weer, fitness om mijn belastbaarheid omhoog te krijgen, loop af en toe (maar steeds minder) tegen een muur op van toch teveel gedaan en voel me vooral steeds sterker worden. De prothese zit veel fijner dan die vervelende tissue expander, waardoor ik steeds meer vertrouwd raak met mijn nieuwe status als Deborah 2.0.
Ik ben heel blij dat ik nu zo ver ben. Dat ik het achter me kan laten en vooruit kan kijken. Het kostte even wat moeite om dat ook echt zo te voelen, maar inmiddels is het goed doorgedrongen. Net als de wetenschap dat mijn kans op borstkanker van tachtig naar minder dan twee procent is gegaan! (applaus, wat zeg ik, staande ovatie!)
Nog één operatie voor de tepelreconstructie en dan is dit medische traject achter de rug. Hoe en wat weet ik nog niet, daar ga ik eind deze maand met de plastisch chirurg over praten.

Hoera!

En ja, het is nog steeds rustig! Het lijkt er dus serieus op dat het dit keer helemaal goed gaat en daar ben ik ongelooflijk blij mee. Borst ziet er goed uit, zelfs mooier dan voor de operatie. Het voelt ook veel beter, het hotseklotse ding (zo noemde de PC de tissue expander) dat is vervangen door een solide prothese.
Mijn herstel is zo niet te vergelijken met de vorige keren, ik voel me veel beter. Ik kan gewoon wandelen zonder pijn en ga dan ook geregeld naar buiten. Veel beter dan de hele dag hangen op de bank. Alhoewel de Overspel-DVDbox mij danig in zijn greep houdt, ik ga zo weer lekker kijken.

Drain

Mijn temperatuur liep op en het draingaatje werd een beetje rood. Meteen AvL gebeld. 'Je bent hier beroemd en berucht met je drains, eruit met dat ding!', sprak de nurse practitioner. De huisarts heeft m eruit gehaald. Geen ellende in de slang en geen troep uit t draingaatje. Halleluja. Voor de zekerheid krijg ik een paar dagen extra antibiotica. Het voelt zoveel fijner zonder dat ding. Als het nu een week rustig blijft, ben ik heeeeeeeel erg blij. Dan is het infectiegevaar geweken en ben ik heel dichtbij het eindresultaat.