Voorbijgaan

Ik hoorde laatst een gedicht dat me raakte. Het werd geschreven door Marina San Giorgi en het gaat zo:

Als je mij vraagt
hoe het gaat
op doorgang
in het voorbijgaan
dan zeg ik
goed.

Als je vraagt hoe het met me gaat
en je blijft staan
en je kijkt me aan
dan zeg ik meestal
zo, zo of vandaag of deze week wel best
of (met een bepaalde intonatie)
het gaat of het gaat wel.
Want wat moet je
wat wil je
wat kun je
met een beschrijving van een proces
met weergegeven nuance
twijfels en pijnen
uitweidingen
details
wat moet je met al die eerlijkheid ?

Ik probeer te luisteren naar de vraag achter de vraag
of het al gerede antwoord
maar soms stink ik erin
en laat me verleiden
door een oogopslag
een buiging van je stem
een aanraking
en vertel.

Arme jij, die dan soms als jouw vraag alleen code of formule was
moet luisteren naar een echt verhaal.
Jij wou alleen maar zeggen: "Hallo, hoe gaat-ie?
goed toch zeker?
En als het niet goed gaat, dan morgen hopelijk beter".
Ach jij.
Hoe gaat het met jou?

Laatst vroeg iemaand aan me hoe het ging en ik antwoordde "goed". Dat moet je ook op je blog zetten, zei ze toen, dat is fijn om te horen. Daar had ze helemaal gelijk in, maar eigenlijk ging het helemaal niet zo goed, maar had ik geen zin om dat te zeggen. Laat staan dat ik er over wilde bloggen. Ik vind het moeilijk om te zeggen als het niet zo goed gaat. Dat is iets waar ik eerst zelf mee moet dealen, denk ik.
De zomervakantie was heel fijn. Vooral doordat ik zo anoniem was. Niemand wist wat er met me aan de hand was en dat vond ik heerlijk. Ik ben zelf altijd erg open geweest over wat er speelde, maar op een gegeven moment was ik wel een beetje uitgepraat. Ik wilde graag dat het weer normaal was. Niet elke keer weer hetzelfde verhaal vertellen, hoe lief de belangstelling ook is. Het is ook makkelijker om te zeggen dat je opknapt en dat de littekens goed herstellen, het heel plastisch te houden, dan te vertellen dat je er doorheen zit. Maar goed, dat zat ik dus wel een beetje. "Dacht je dan dat je geen normaal mens was, dat de klap niet zou komen?", zei iemand. Die opmerking was heel raak. Ik had erg gehoopt dat de klap niet zo komen, maar die kwam natuurlijk wel. Of klap, ik ben niet ingestort of zo, maar was behoorlijk labiel, er moest wat verwerkt worden. Ik was - en ben soms - verdrietig over wat er is misgegaan en om hoe mijn lichaam nu is. Wat ik dan meteen weer weg wil relativeren onder het mom van 'ik krijg tenminste geen kanker', maar klote is het wel. Dus.
De laatste weken voel ik me mentaal weer sterker. Komt ook doordat het fysiek beter gaat. Ik ben minder moe en de pijn is ook milder. Ik ben aan het werk, wat ik heerlijk vind, doe leuke dingen, draai ons gezin en loop af en toe tegen een grens op. Nou ja, dat is dan zo.
Het is wel een beetje jammer dat ik in november weer geopereerd word. Het is een kleine operatie, de tissue expander gaat eruit en een prothese erin, maar toch. Wel weer narcose en herstellen. Gelukkig mag ik nu na twee weken weer normaal bewegen, ipv de eerdere zes. Ik zie niet op tegen de operatie, wel tegen de drain. Als dat ding in hemelsnaam maar niet gaat ontsteken. Kwestie van heel hard duimen.

Marathon Amsterdam - Deel II

Een jaar geleden begon ik dit blog met een verslag van Piets deelname aan de marathon van Amsterdam. Hij zamelde toen dik 1600 euro in voor Pink Ribbon. Vorige week liep hij weer, met dit keer als doel binnen de vier uur te finishen. Dat lukte! Hij kwam in 3.52 over de streep, waarmee hij zijn pr met 18 (!) minuten verbeterde.
Eefje en ik hebben door Amsterdam gefietst om hem te supporten. Wat was het een leuke dag! Ook wel een dag waarin ik terug heb gedacht aan een jaar geleden en alles wat er is gebeurd. Ik ben blij dat we een jaar verder zijn.