Beter

De pijn wordt minder, mijn kracht komt terug, links geneest goed (yes!) en ik ben minder moe. Mentaal is het af en toe pittig, wat is er veel gebeurd in drie weken. Het helpt erg dat ik me per dag flink beter voel en veel meer aanwezig ben. Wat ook wel weer wennen is, want Pieterjan zwaait hier in huis inmiddels zeer succesvol de scepter. Opeens lopen we elkaar in de weg in de keuken. Maar ik ken m'n plek, op de bank. Alhoewel ik daar al veel minder te vinden ben.

Wat een lieve mensen

Ik ben weer thuis! Ik ben moe, maar het voelt zoveel rustiger in m'n lijf. De afgelopen drie weken was er steeds wat. Ik ben verdrietig dat het zo gelopen is, maar ook een soort van blij dat mijn herstel niet meer wordt belemmerd.
Het is overweldigend hoe goed er door de mensen om ons heen voor ons wordt gezorgd. Bij thuiskomst stonden er op het aanrecht twee taarten én baklava van Chantal, oliebollen van Eri, soep met lekkere toebehoren van Hedy en kerstbrood van Mariëlle. En dan hebben we het nog niet eens gehad over alle mensen die de afgelopen weken voor ons hebben gekookt, wasjes gevouwen, koelkast schoongemaakt, bedden verschoond, boodschappen gedaan en de kinderen hebben opgevangen. Enorm bedankt allemaal.

I'll be home for christmas

Ik lig in het AvL. Vanmorgen op t spreekuur bij de pc was er geen twijfel over een operatie; de infectie moest er zsm uit. Ik voelde me slecht, pijn en koortsig. Nu, na de operatie, voel ik me beter dan ervoor. Het was zo geïnfecteerd dat er geen nieuwe tissue expander in kon. Ik moet dus een tijdje plat, met een prothese in m'n bh. Gelukkig is het tijdelijk. Over een maand of drie gaan we praten over een nieuwe reconstructie. Eerst herstellen. Daar heb ik grote behoefte aan.
Ik heb een golfdrain, waardoor ik twee, drie keer per dag moet spoelen om het schoon te houden. Piet komt morgenochtend en dan krijgen we daar instructie over. Daarna mag ik naar huis. Dat gaat een heel knusse kerst worden, lekker thuis met z'n vijven.

Vette pech

Maandag is de geïnfecteerde plek afgetekend zodat goed te zien is of hij groter dan wel kleiner wordt. Sinds vanmiddag is hij grensoverschrijdend. Foute boel dus, dat wordt opereren. Ik hoop dat het meteen morgen kan, zodat ik kerstavond thuis kan vieren. Ik heb nu zo'n beetje het lijstje aan mogelijke complicaties afgewerkt. Misschien moet ik maar een eindjaarslot kopen. Ik lijk een talent te hebben om bij heel kleine kansen toch in de prijzen te vallen.

May the force be with us

Ik heb links twee rode plekken. Vanmorgen het AvL gebeld. Als ze daar 'rode plek' horen, gaan alle alarmbellen rinkelen. Niet geheel onterecht, zo bleek bij nadere inspectie door de plastisch chirurg. Er zit een infectie. Gelukkig nog niet heel dramatisch, zodat ik naar huis mocht met een antibioticakuur. Donderdagmiddag moet ik terug komen en moet het beter zijn. Piet kreeg van Sint een t-shirt met de tekst 'may the force be with you'. Hij vindt dat dit deze Star Wars-merchandise ernstig in gebreke blijft, ik vind dat hij 'm aan moet houden. May the force be with us!

Geknutsel

'Zo pechvogel, hoe is het met je?', zei de nurse practitioner vanmiddag tegen me (Is het een dokter? Is het een zuster? Nee, het is nurse practitioner!). Nu ben ik nogal optimistisch van aard, maar vond t fijn dat ze aandacht had voor wat er tegenzit. Ik had gewoon niet zo'n topdag vandaag. Ze vertelde dat er een flink stuk huid is uitgehaald, waardoor ze elke keer niet teveel gaat bij vullen. 60cc per keer om de boel niet te forceren. Tijdens de operatie is er al 250 cc gegaan en hij moet 500 cc worden. Dat worden dus vier vulsessies. Nog n wetenswaardigheid, er is rechts 490 gram weefsel uitgehaald en de prothese is 560 gram. M'n rechterborst lijkt dus niet alleen groter dan het origineel, hij is het ook.  Dat verschil is waarschijnlijk het gevolg van de kilo's die ik eraf heb gelijnd tussen t opmeten en de operatie.
Het opvullen viel trouwens mee. Gaat met een grote spuit, maar is pijnloos. Het voelt nu wel strak en pijnlijk.
Dan de nipple banking. De tepels zijn ingegroeid, maar de linker heeft t zwaar. Waarschijnlijk gaat t tepelknopje het niet redden. 'Gelukkig hebben we een hele trucendoos om dat op te lossen', sprak de NP geruststellend. Maken ze zo'n ding van een stukje huid. Ik vind eigenlijk dat ik niet mag klagen na de prachtige uitslag van gister, maar gatverdegatver, het wordt zo'n geknutsel. Ik zou t wel fijn vinden als het nu verder gesmeerd gaat. Als t vullen helemaal klaar is, mag ik op de wachtlijst voor de operatie om de prothese te plaatsen. Die is vier maanden. Ik denk dat ik pas na de zomer wil. Eerst een tijdje geen polonaise aan mijn lijf en mijn huid goed laten herstellen. Na die operatie (die ongeveer net zo gaat als de tweede operatie op vrijdag, half uurtje werk dus) moet ik me drie weken aan de leefregels houden. Een stuk beter dan de zes weken van nu. Het herstel gaat dan ook veel sneller.
Goed nieuws: ik ben drainloos!

Goed nieuws!

Vanmorgen belde de oncologisch chirurg die me heeft geopereerd. Er is niets vervelends gevonden in het weggenomen weefsel. Dat is prachtig nieuws! Ik was op tijd. Er zal vast nog van alles op mijn pad komen, maar borstkanker zal het niet zijn. Ik kan vooruit. Te beginnen morgen, voor n eerste vulsessie in de tissue expander. En spannend, het sponsje dat op de getransplanteerde tepels op mijn buik zit, gaat eraf. Ik hoop dat ze deze actie hebben overleefd! (als m'n nieuwe borsten er helemaal klaar voor zijn, gaan ze weer naar hun oude plek, tot die tijd zitten ze goed op m'n blindedarmlitteken)

Kerstboom

Pieterjan en Lea waren woensdag op televisie, op het RTL Nieuws! Wij zaten om half acht vol verwachting op de bank. We wisten allang dat onze adoptiekerstboom zijn laatste logeerpartij bij ons niet had overleefd. Dat had de kweker ons per post reeds gemeld. Bij de kwekerij hadden Piet en Lea woensdagmiddag het hele rondje om een nieuwe boom uit te zoeken al gedaan, toen een RTL-verslaggeefster ze vroeg dit voor de camera te herhalen. Toen Pieterjan al zijn acteertalent uit de kast haalde en 'oooooh, wat jammer' zuchtte op de boodschap dat onze boom ter ziele was, rolde ik flauw van het lachen zowat van de bank. Beetje kinderachtig eigenlijk. Zal de narcose wel zijn (best handig om daar zo af en toe de schuld aan te geven).

Hij staat! Dit jaar niet door mij versierd, maar uiteraard heb ik dit proces wel uitgebreid becommentarieerd.

Mee/tegen

Ik ben alweer een week thuis. Een week die voorbij is gevlogen. De tijd gaat snel en dat is mooi. Zo kom ik deze zes weken van alles op een laag pitje wel door! Wat meevalt is mijn beweeglijkheid. Ik had verwacht dat ik mijn armen nauwelijks zou kunnen bewegen, maar dat gaat prima. Ik moet er zelfs alert op zijn dat ik ze niet boven mijn schouders hef. Dat is één van deleefregels waar ik me de eerste zes weken aan dien te houden, zodat m'n borstspier ontzien wordt en kan herstellen. Pannen tillen, stofzuigen, met boodschappentassen en wasmanden slepen en bedden verschonen, allemaal niet doen. Tot nu toe kan ik het allemaal makkelijk laten, omdat ik me zo dweilerig voel. Die vermoeidheid had ik niet helemaal ingecalculeerd en dat is dan meteen ook wat er tegenvalt. Pluspunt: dankzij alle hazeslaapjes vliegen de dagen voorbij. Wat me ook goed doet, zijn alle reacties op m'n blog, mailtjes, sms'jes en kaarten. Bedankt allemaal!

Weer thuis

Het is erg fijn om weer thuis te zijn. Ook confronterend, omdat het verschil tussen hoe ik me nu voel met de conditie waarin ik woensdag het huis verliet nogal groot is. Maar herstellen te midden van mijn liefjes gaat veel beter en we genieten er allemaal van dat ik er weer ben. Kaarsjes aan, haard ook en dan onder een deken op de bank, heel goed vol te houden!
Vandaag voel ik me alweer beter dan gisteren. De rechterdrain loopt nauwelijks meer. Als dat morgenochtend nog steeds zo is, mag hij er morgen uit. Hoera! (al hoewel ik wel een beetje rillingen krijg bij het idee dat die best wel lange slang mijn lijf uit moet)

fotoverslag kamer 6

Lea kreeg een knuffelhond van mij, ik haar konijn. Én ezeltje.

Lang leve de epi! Hij loodst me vrijwel pijnloos door de eerste dagen.

Een wollen dekentje, door de verpleging liefkozend 'schaap' genoemd,

houdt m'n borst lekker warm. Tevens goed voor de doorbloeding.

Uitzicht vanuit mijn bed.

Naar huis!

Pieterjan komt me zo halen. Ik ga thuis verder herstellen!

Buikspieren

Het zijn niet de vele kaarten, mijn flinke eetlust, of mijn grote voorraad kleding met knoopjes waar de verpleegkundigen zich over verbazen, het zijn mijn buikspieren die ze versteld doen staan. Ik wist zelf eerlijk gezegd ook niet dat ik ze had, maar kennelijk heeft mijn pré-operatief fitheidsprogramma effect gehad. Omhoog komen uit bed gaat prima, dankzij het sixpack dat zich kennelijk ergens schuilhoudt in mijn buik.

Omweggetje

Gisteravond ben ik geopereerd. De dode huid is weg en de prothese ook. Daarvoor in de plaats is een tissue expander geplaatst; een ballonnetje dat nu al iets is gevuld (ben dus niet plat) en de komende tijd steeds bijgevuld gaat worden. Hierdoor rekt mijn huid op en kan er over een maand of drie een prothese in. Dat is dan veel minder zwaar dan nu.
Ik had gister een rotdag. Voelde me draaierig omdat ik nuchter moest blijven en wilde zo graag de prothese houden. Ik was gisterochtend nl blij met wat ik in badkamer zag. Het is nog wat hobbelig en bobbelig, maar ik kan uit de voeten met mijn nieuwe barbiebestaan.
Op de ok ging opeens de knop om. Die zwarte plek moest ook weg en vooral: ik wil werken aan mijn herstel. Dat lukte niet met die plek. Ik ben nu opgelucht. Het is een omweggetje, maar kom je daar juist vaak niet mooie dingen tegen? Ik nu in elk geval de verpleging die fantastisch voor me is. Én Pieterjan die me opwachtte en soep opwarmde en boterhammen smeerde, want oef, wat had ik een honger na 24 uur nuchter.
Nog even wat er nou precies aan de hand was. Bij de preventieve operatie die ik heb gehad, wordt al het borstklierweefsel weggehaald. Hiervoor wordt de huid aan de binnenkant afgeschraapt. Rechts was mijn huid mooi stevig, links bleek ie dun. Tijdens de operatie werd hij al blauw. Gelukkig is een groot deel bijgetrokken, maar een flinke 2 euromunt bleef achter. Hierdoor kun je een infectie krijgen en dat wil men nou net voorkomen.

Tegenvaller

Op mijn linkerborst zit een plek die niet doorbloed is. Bacteriën schijnen daar dol op te zijn, dus moet dat stukje eruit. Ik word vandaag geopereerd, weet alleen nog niet hoe laat. Het is spannend of de prothese kan blijven zitten. Als er te weinig huid overblijft en de spanning te groot wordt, moet hij eruit. Duimen dus!

Van 80 naar 2

Het is achter de rug! Ik voel me dankzij de pijnstilling beter dan verwacht. Dankzij de epi (ruggeprik) heb ik nauwelijks pijn. Wel n doof gevoel in m'n vingers en soezerig, maar daardoor gaat de tijd lekker snel. Nadeel is dat hij het ritme heeft van een pasgeboren baby. Om de drie uur begint 'ie te piepen, óók 's nachts. Ik heb nog veel herstel voor de boeg, maar ben van 80% kans op borstkanker naar 2% gegaan. Dat is een goed gevoel!

Operatie

Vandaag was het dan zo ver. Om zeven uur vanochtend kwam Tineke zodat de kinderen thuis konden blijven en naar school gebracht konden worden en om half acht zaten we in de auto. 
Tot Amsterdam konden we doorrijden, maar op de A10 voor de afslag Sloten was een ongeluk gebeurd. Het was ons niet duidelijk in welke richting tot het te laat was. Een half uur over een paar honderd meter. Dit schoot niet op. Om maar een beetje te kunnen rijden zijn we via het centrum gereden. De receptie stelde ons gerust. Er waren meer mensen te laat en het gaf niet. Dat verminderde de stress. Uiteindelijk reden we om 10 over half tien de parkeergarage in. Deborah liep vast vooruit naar de afdeling. Na het parkeren sjouwde ik een hele grote en zware weekendtas mee. Want wat moet je meenemen voor na een borstoperatie. Wat zit wel en niet lekker? 
Na vijf minuten wachten in de pantry werden we opgehaald door twee verpleegkundigen en meegenomen naar de kamer (kamer 6, vleugel A, vijfde etage). Daarna verliep alles in sneltreinvaart. Toen Deborah net in het operatiehemd was gehezen en op het bed lag, kwam het bericht dat ze gelijk om 10 uur naar de OK gebracht kon worden. Na een snelle knuffel, voorlopig de laatste, werd ze naar de liften gereden en zwaaide ik haar op de tweede etage uit. Een beetje onthand liep ik terug naar de auto. Ik heb eerst maar een smsje gestuurd naar de mensen die ik zo snel uit m'n adresboek kon halen. Daarna weer terug naar Amersfoort. In de auto kreeg ik een fijn gevoel. Eindelijk wordt het risico op borstkanker geminimaliseerd. Deborah hoeft die vreselijke ziekte niet te krijgen.

Dennis heeft zijn thuiswerkdag voor me omgezet en ving me op met koffie en haring (in die volgorde). Fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen, een paar tranen wegpinken en gewoon lekker ouwehoeren. Net als bij het lopen. Gelijk maar afgesproken dat we volgend jaar weer samen een marathon gaan lopen...
Daarna met mijn vader de kinderen van school gehaald en lunchen. Fijn dat m'n ouders er waren. Thuis liep alles gewoon door. Om kwart voor twee belde de chirurg: "De operatie verloopt voorspoedig en de plastisch chirurg is nog ongeveer drie kwartier bezig." Na weer een sms bombardement, ben ik weer naar Amsterdam gereden.

Op de recovery lag Deborah bleek met de ogen dicht, maar was wel wakker. Tot mijn verbazing wist ze haarscherp hoe alles voor de operatie was gegaan. De anesthesist was attent geweest: "je krijgt een flinke borrel van me, zodat je minder narcose nodig hebt" en de chirurg was een knappe man.
Terug op de kamer wordt Deborah geïnstalleerd en zorg ik voor twee boterhammen en thee. Alles is goed gegaan!

Pieterjan

Ideale maten

Aftekendag. De waarop de plastisch chiurg met een merkstuk aan gaat strepen wat de plannen morgen zijn. Ik zag er erg tegenop, gelukkig viel het erg mee. De pc is een erg aardige vrouw die meedacht over de plek van mijn tepelbanking (in mijn oude blindedarmlitteken) en vroeg hoe groot mijn bestaande tepels op mijn nieuwe borsten moeten worden. Jeetje, wat raar om dit te typen. Bizar dat dit soort dingen me nu bezighoudt. Maar goed, wist ik veel. Ik wil gewoon dat het er zoveel mogelijk uitziet zoals het was. Maar dat kan niet, dat snap ik ook. De ideale maat voor een tepel is 4 cm doorsnee, zei ze. Nou, doet u die dan maar. Ze merkte ook op dat één borst wat meer hangt. O ja, nu u het zegt. Dat is na morgen ook passé. Elk nadeel heeft z'n voordeel, dan maar.
Morgen gaan Piet en ik om half 8 op pad. Om 9 uur moet ik me melden (ik kom op afdeling 5A, kamer 6), om 10.45 word ik geopereerd. De operatie duurt ongeveer drie uur en wordt gedaan door een chirurg en plastisch chirurg. Als de chirug klaar is, belt hij Pieterjan. Tegen de tijd dat hij in het ziekenhuis is, is de pc klaar en mag Piet even bij me op de recovery. Heel fijn! Ook al herinner ik me er later misschien niets meer van.
Trouwens, wie stelt eigenlijk vast dat de ideale tepelmaat 4 cm is?

Les Fleur

Een tijdje geleden reden Piet en ik na een gesprek in het AvL terug naar huis toen we Les Fleur van 4Hero op de radio hoorden. Het was lang geleden dat ik dit liedje voor het laatst hoorde. Het gaf me op de één of andere manier een onoverwinnelijk gevoel. Ik draai het vaak, het is bij deze periode gaan horen.

Les Fleur - 4Hero

Barbiegirl

De laatste dagen wordt me vaak gevraagd of ik nog foto's ga maken van mijn bovenlijf in huidige staat. Iets met mooie lingerie en zo. Ik heb daar niet zoveel mee. Met mooie lingerie dan weer wel, maar ik wil na de operatie niet teveel terugkijken naar hoe het was, ik kijk liever vooruit.
Ik had wel de behoefte om een soort van overgangsritueel te doen. Afscheid nemen van het oude en het nieuwe verwelkomen. Daar over nadenken, leverde veel op. Ik realiseerde me dat het niet alleen ellendig is. De stap die ik woensdag ga zetten, gaat mij, gaat ons als gezin, ook veel opleveren: gezondheid, rust, bescherming, geluk, liefde. Dat het zware dat al zo lang boven ons hoofd hangt, eindelijk achter de rug is. Samen met de kinderen heb ik twee bootjes gemaakt. Een afscheidsbootje en een welkomstbootje. Op de laatste schreven we woorden die daarmee te maken hebben. De kinderen kwamen met de woorden die ik net noemde.
Vanmiddag hebben we de bootjes in de Eem te water gelaten. Eerst het afscheidsbootje, volgeschreven met wat we achterlaten. Het zonk meteen. Missie geslaagd. Als je afscheid wilt nemen, moet je het niet weer mee naar huis nemen. Ik voelde me opgelucht toen ik het naar de bodem zag zakken.
Daarna ging bootje twee, met Barbie aan het roer, de rivier op. De plastisch chirurg deed in juni de historische uitspraak "het zijn natuurlijk toch barbieborsten, die protheses", wat mij hier thuis tot Barbiegirl heeft gemaakt. Deze Barbiedame raakt met haar weelderig haardos het water, werd zwaar, waardoor ze kopje onder dreigde te gaan. Gelukkig was daar Pieterjan die haar vaardig uit de plomp viste (hoe symbolisch). Jammer dat de sterretjesfontein op het bootje hierdoor doofde. Die had leuke foto's kunnen opleveren in het donker, want dat was het inmiddels.
Barbie heeft een tochtje over de Eem gemaakt - "kijk, daar vaart mama", zei Rien - waarna ik de boot heb binnengehaald. In het ruim zaten vijf kadootjes, voor ons allemaal een hartje. Ik neem de mijne mee naar Amsterdam.

Datum

Het wordt 1 december. Of 1-12-2010. Beste een mooie datum als je het numerologisch bekijkt. De dag ervoor moet ik me om 11.00 uur melden voor het aftekenen, daarna mag ik naar huis. Die middag hoor ik telefonisch hoe laat ik er op 1-12 moet zijn. Heel spannend allemaal. Het lijkt wel een bevalling, ik heb pure nesteldrang en wil kasten opruimen, poetsen en de laatste punten op de i van de verbouwing zetten. Nou ja, dat is dan allemaal maar weer mooi meegenomen.

Anesthesiodinges

Vanmorgen zijn Piet en ik naar het AvL geweest. Eerst naar de screeningsarts. Hebben het met haar gehad over zorg na de operatie. Zes weken na de operatie mag ik niks, zei ze maar weer eens. We komen niet in aanmerking voor thuiszorg, maar in de buurt zijn veel mensen die ons willen helpen. Twee vriendinnen zijn zo lief om voor ons een rooster te beheren met klusjes als wasjes vouwen, eens een pan eten brengen of een boodschap doen. Hartstikke fijn, want dan hoef ik daar niet over in te zitten.
Daarna naar de anesthesist, die zo jong was, dat ik dacht dat ze een assistent was. Waarna zij mij het verschil uitlegde tussen een anesthesist en anesthesioloog, wat in Nederland niets uitmaakt, maar in de VS wel, want daar is de één de assistent de ander de echte dokter. Nou ja, deze echte dokter heeft uitgelegd dat ik op de OK voor de narcose eerst een ruggeprik krijg voor de pijnstilling tijdens de eerste drie dagen. Dat is hetzelfde spul als je bij de tandarts krijgt. Omdat je borstspier aan dezelfde zenuw vastzit als je armen/handen, zodat het kan zijn dat ik minder gevoel of tintelingen in mijn armen en handen heb. Dat lijkt me geen drama. Zij of één van haar acht collega's komt elke dag bij me kijken. Net als de plastisch chirurg. Verder komen de screeningsarts, maatschappelijk werkster en ze hebben vast ook nog wel een zaalarts of zo bij me langs. Ik krijg het nog druk aan mijn bed. Wel fijn allemaal.

In de wachtkamer hoorde ik een heel knappe jonge vrouw aan iemand anders vertellen over haar borsttumor van het ergste soort en dat ze binnenkort met de chemo start. Wat mij overkomt vind ik niet bepaald een feestje, maar wat ben ik blij dat ik deze kans heb.

Toch maar niet

AvL aan de telefoon. Er is plek. Op 1 november. Maar dat is misschien wel een beetje snel, omdat ik ZZP'er ben. SLIK. Dat hebben ze dus onthouden, dat ik de operatiedatum graag een paar weken van te voren krijg i.v.m. mijn werk (wat eigenlijk een dekmantel is, want ik vind het voor m'n gezin zo heftig als ik moet vertellen dat ik over vier dagen word geopereerd, maar dat gebruikt iedereen natuurlijk als excuus). Ik heb inderdaad net twee mooie opdrachten aangenomen met als deadline half november. Maar belangrijker: de verbouwing loopt uit. Op 1 november komt de parketlegger en moet de benedenverdieping leeg zijn. Als ik die week in het ziekenhuis lig, is het hier helemaal zo kaal. Dus zeg ik heel stoer dat ik niet kan, omdat de verbouwing uitloopt. Er is alle begrip aan de andere kant van de lijn. Vanaf half november kan ik wel en het voelt raar om dat te zeggen. Ik wilde toch zo graag? Ook al heb alle reden om 1 november af te wijzen, het is ook dubbel omdat ik eigenlijk ook niet meer wil wachten. Gelukkig is er alle begrip. Op mijn vraag of de kans groot is dat het november wordt, wordt bevestigend geantwoord. Ik sta redelijk bovenaan. Weer SLIK en ergens ook blij. Kom maar op. Onderweg naar de tentoonstelling van de kinderen in de muziekschool, koop ik van de weeromstuit een bloesje dat ik al weken op het oog heb. Opeens is het een heel legitieme aankoop, vanwege de knoopsluiting. Reuze handig als ik straks mijn ellebogen niet hoger dan mijn schouders mag heffen.

Marathon Amsterdam

'Op 1 januari 2009 woog ik nog 150 kilo', 'Boys don't cry' en 'I can't stop running'. Wat er allemaal wel niet op een hardloopshirt past! Ik heb twee vrouwen in koeiepakken voorbij zien komen, een man in een jurk, de kerstman en zelfs Zorro. Maar er was maar één man in een roze Pink Ribbonshirt: Pieterjan! Ik vind het geweldig wat hij heeft gepresteerd; 42,2 km door Amsterdam rennen en ruim 1500 euro binnen halen voor Pink Ribbon. Toen hij mensen vroeg om hem te sponsoren, waren de reacties hartverwarmend en werd er gul gegeven. En zo heb je met z'n allen het gevoel iets te kunnen doen.
Het was een topdag. Ik heb samen met de Vlaamse Kim - met wie ik ergens in een berm aan de Amstel kennismaakte - een stuk door Amsterdam afgelegd en ben daarna alleen verder gegaan. Helemaal niet alleen eigenlijk, want ik heb een heel stuk met Pieterjan meegefietst. Dat was erg leuk en bovendien kon ik hem zo door t zwaarste stuk tussen de 25 en 38 kilometer trekken. Met een tijd van 4.19 finishte hij in het Olympisch Stadion. Yiehaaaa!

De zenuwen nog net de baas in de overvolle metro richting de start.

Omkleden tussen de Spanjaarden. Doen er eigenlijk wel Nederlanders mee? Uiteraard, maar meer dan de helft van de deelnemers was internationaal. Zo had Piet vandaag een Deens, Amerikaans, Canadees en Italiaans runmaatje!

Klaar voor de start!

Pijnlijk, ik heb geen foto's van Pieterjan gemaakt van tijdens de marathon (was te druk met tegen het verkeer in fietsen). Twintig camara's schijnen zijn tocht te hebben vastgelegd, dus ik heb er alle vertrouwen in dat 't goed komt!

Na de finish bellen met Dennis. Volgend jaar weer samen!?

Best vermoeiend, zo'n dag.

Tot zover de marathon van Amsterdam. En zo komt mijn operatie weer een stukje dichterbij. Piet heeft een enorme prestatie neergezet, nu ben ik aan de beurt. Aan de andere kant, wat is er nou aan: wat narcose en gáán. Begin november heb ik weer een afspraak in het AvL, o.a. met de anesthesist. Ik hou jullie op de hoogte!