Toch maar niet

AvL aan de telefoon. Er is plek. Op 1 november. Maar dat is misschien wel een beetje snel, omdat ik ZZP'er ben. SLIK. Dat hebben ze dus onthouden, dat ik de operatiedatum graag een paar weken van te voren krijg i.v.m. mijn werk (wat eigenlijk een dekmantel is, want ik vind het voor m'n gezin zo heftig als ik moet vertellen dat ik over vier dagen word geopereerd, maar dat gebruikt iedereen natuurlijk als excuus). Ik heb inderdaad net twee mooie opdrachten aangenomen met als deadline half november. Maar belangrijker: de verbouwing loopt uit. Op 1 november komt de parketlegger en moet de benedenverdieping leeg zijn. Als ik die week in het ziekenhuis lig, is het hier helemaal zo kaal. Dus zeg ik heel stoer dat ik niet kan, omdat de verbouwing uitloopt. Er is alle begrip aan de andere kant van de lijn. Vanaf half november kan ik wel en het voelt raar om dat te zeggen. Ik wilde toch zo graag? Ook al heb alle reden om 1 november af te wijzen, het is ook dubbel omdat ik eigenlijk ook niet meer wil wachten. Gelukkig is er alle begrip. Op mijn vraag of de kans groot is dat het november wordt, wordt bevestigend geantwoord. Ik sta redelijk bovenaan. Weer SLIK en ergens ook blij. Kom maar op. Onderweg naar de tentoonstelling van de kinderen in de muziekschool, koop ik van de weeromstuit een bloesje dat ik al weken op het oog heb. Opeens is het een heel legitieme aankoop, vanwege de knoopsluiting. Reuze handig als ik straks mijn ellebogen niet hoger dan mijn schouders mag heffen.

Marathon Amsterdam

'Op 1 januari 2009 woog ik nog 150 kilo', 'Boys don't cry' en 'I can't stop running'. Wat er allemaal wel niet op een hardloopshirt past! Ik heb twee vrouwen in koeiepakken voorbij zien komen, een man in een jurk, de kerstman en zelfs Zorro. Maar er was maar één man in een roze Pink Ribbonshirt: Pieterjan! Ik vind het geweldig wat hij heeft gepresteerd; 42,2 km door Amsterdam rennen en ruim 1500 euro binnen halen voor Pink Ribbon. Toen hij mensen vroeg om hem te sponsoren, waren de reacties hartverwarmend en werd er gul gegeven. En zo heb je met z'n allen het gevoel iets te kunnen doen.
Het was een topdag. Ik heb samen met de Vlaamse Kim - met wie ik ergens in een berm aan de Amstel kennismaakte - een stuk door Amsterdam afgelegd en ben daarna alleen verder gegaan. Helemaal niet alleen eigenlijk, want ik heb een heel stuk met Pieterjan meegefietst. Dat was erg leuk en bovendien kon ik hem zo door t zwaarste stuk tussen de 25 en 38 kilometer trekken. Met een tijd van 4.19 finishte hij in het Olympisch Stadion. Yiehaaaa!

De zenuwen nog net de baas in de overvolle metro richting de start.

Omkleden tussen de Spanjaarden. Doen er eigenlijk wel Nederlanders mee? Uiteraard, maar meer dan de helft van de deelnemers was internationaal. Zo had Piet vandaag een Deens, Amerikaans, Canadees en Italiaans runmaatje!

Klaar voor de start!

Pijnlijk, ik heb geen foto's van Pieterjan gemaakt van tijdens de marathon (was te druk met tegen het verkeer in fietsen). Twintig camara's schijnen zijn tocht te hebben vastgelegd, dus ik heb er alle vertrouwen in dat 't goed komt!

Na de finish bellen met Dennis. Volgend jaar weer samen!?

Best vermoeiend, zo'n dag.

Tot zover de marathon van Amsterdam. En zo komt mijn operatie weer een stukje dichterbij. Piet heeft een enorme prestatie neergezet, nu ben ik aan de beurt. Aan de andere kant, wat is er nou aan: wat narcose en gáán. Begin november heb ik weer een afspraak in het AvL, o.a. met de anesthesist. Ik hou jullie op de hoogte!