Gisteren was het Moederdag. Die begon heel goed met kadootjes en 'liefstemamavandewereld'knutsels op bed, met als finale een heel mooie ring van Pieterjan. Om te vieren dat alle operaties achter de rug zijn, zei hij erbij. Lief!
's Middags kwam Tineke. Zij zou oppassen en wij naar de film. Dacht ik. Pieterjan vond het leuk dat ik bij hem achterop de fiets ging. Net toen ik bedacht dat hij een wel heel bijzondere route richting de bios nam, stuurde hij de Vlindertuin in. En daar stonden tussen de versierde bomen een heleboel van de mensen uit de buurt die er waren toen het moeilijk was. Die belangstellend waren, voor ons kookten, wasjes vouwden, boodschappen deden en ons zo enorm steunden. Wat ik voelde laat zich lastig beschrijven. Iets tussen blinde paniek en euforie in en vooral heel erg ontroerd. Ik vond het eigenlijk teveel, al zoveel voor mij, voor ons betekend en dan dit ook nog. 'Geniet er nou maar van', zei iemand en dat heb ik gedaan. Was trouwens helemaal niet moeilijk tussen al die leuke mensen, een toast, lekker eten en kadootjes.
Het is soms heel moeilijk geweest, de afgelopen anderhalf jaar. Ik weet niet hoe het had gemoeten zonder de mensen om ons heen. Niet alleen degenen die ons opwachtten in de Vlindertuin, maar iedereen die er voor ons was. Of het nou een kaartje, een lieve blik of een warme maaltijd was, het heeft erg geholpen. Het gaf veiligheid in periodes dat mijn leven op de kop stond. Ik ben heel blij dat ik dat heb mogen ervaren. Heel, heel erg bedankt allemaal.
En Barbie was er ook!
Nu ik toch bezig ben, nog een medische update: alles geneest goed en het resultaat is heel prima. Ik ben erg blij met mijn nieuwe status als Deborah 1.9999999999999. In september en oktober nog twee tatoeagesessies om de tepels af te maken en dan is het écht klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten