Overdressed

We zijn op vakantie! En dat is dit jaar voor mij ook een mentale reis. Vorige week toen de kinderen al vakantie hadden, nam ik te weinig (nou ja, eigenlijk geen) rust. Met als gevolg dat ik vrijdag heel moe op vakantie ging, met pijn en opnieuw vocht in mijn rug en onder m'n arm. Daar baalde ik van. Op vakantie zijn is een confrontatie met hoe anders mijn lijf nu is. Ik weet ook dat het veel beter gaat worden en de manier om daar te komen is rustig aan doen. En rustig aan doen is gewoon niet mijn ding. Maar watmotdatmot en het mooie is dat het snel resultaat geeft. Een middagdutje doet wonderen. De pijn is al veel minder en ik ben ontspannen. 
We gaan elke dag naar t strand en/of zwembad, waar ik me op doktersvoorschrift in n boerka hul (lees: grote witte linnen sjaal). Vandaag ben ik de zee in geweest, met - alweer dat voorschrift - een tshirt over mijn bikini. Weer zo'n drempel, net als omkleden op het strand. Ik had er nooit zo'n moeite mee om en plein public een jurk voor bikini te verwisselen. Nu wel. Eefje vond dat raar. Waarom? Wilde ze weten. Vanwege al mijn littekens, zei ik. Dat vond zij helemáál niet iets om me voor te schamen. 'Daar moet je juist trots op zijn,' zei ze. Mooi kind. 
Het verbaast me dat ik met redelijk gemak in korte tijd vier operaties heb ondergaan, maar wel (zwaar overdressed) sta te huilen in zee. Me opeens verdrietig voel om wat er is gebeurd. Maar wel met drie heel vrolijke kinderen en een man om mee heen, die blij zijn dat ik weer meedoe. Die blijdschap voel ik ook. We zijn toch maar mooi met z'n vijven op vakantie. Ik met mijn nieuwe lichaam, 'new and improved' 'versie 2.0' of hoe heb ik het eerder omschreven, waarmee ik me steeds beter kan verzoenen.

Hè hè

Zo, en dan nu eindelijk een update! ('Alles goed met je? Er staat zo weinig nieuws op je blog!', ik hoor het vaak.) Het gaat goed met me. Morgen is het alweer vijf weken geleden. Ik ben een stuk verder dan vijf weken na de eerste operatie in december. Vooral mentaal ben ik behoorlijk scherp en helder. Wat tegenvalt is de pijn. Ik heb de zware pijnstillers afgebouwd en nu is het de kunst om op tijd de overgebleven pijnstilling te nemen en voldoende rust te nemen. Wat betekent dat ik geregeld even op de bank moet gaan liggen. In mijn hoofd kan en wil ik alweer van alles en dat wringt soms.
De littekens genezen heel goed en de ontsteking is definitief opgehoepeld. Vorige week had ik een vulafspraak in het AvL maar hoera, er hoefde niets meer bij! Dat vond ik een enorme opluchting. Niet vanwege het opvullen, want dat is niet vervelend, wel omdat het een handeling van buiten naar binnen is. Mét infectiegevaar. Want ja, ik heb inmiddels infectievrees. Vrijdag gaan we een week naar de Noordhollandse kust. Daarna willen we gaan kamperen. Waar dat gaat gebeuren, hangt af van het weer. En niet té ver, zodat ik, mocht er toch iets mis gaan, in een dag in Amsterdam kan zijn.
Ik heb uitgebreide zon (uit blijven, in smeren met factor 30plus, elke 2 uur checken) en zwem (niet in een zwembad voor het geval dat, juist wel in zee en dan met tshirt over bikini) instructie gehad. Volgens de arts kan er nu eigenlijk niets meer mis gaan en ze vindt dat ik gewoon naar het buitenland op vakantie kan. We gaan dus twee keer op vakantie. Naar Nederland en daarna naar waar het mooi weer is. Fijn!