Bijna klaar

Vanmiddag ben ik bij de plastisch chirurg in het AvL geweest. Ze was tevreden: Het ziet er goed uit, littekens genezen mooi. En dan moeten nu mijn tepels nog terug. Ik kon kiezen uit twee sessies onder plaatselijke verdoving, of alles in één keer, maar dan moet ik onder narcose. Ik heb voor het laatste gekozen. Ik ben er niet bang voor (heb alle keren heerlijk geslapen) en vooral: ik vind één ingreep wel genoeg. Klaar ermee! Over een maand of twee ben ik aan de beurt. Het is een dagopname.
Ze doen deze techniek tegenwoordig minder vaak, omdat het niet altijd goed gaat. Dat is bij mij inmiddels gebleken. Voor wat het waard is, ik heb er een goed gevoel over. Terug plaatsen verloopt over het algemeen beter dan weghalen, dat is ook goed om te weten. Voor het eerst heb ik het ziekenhuis heel opgewekt verlaten. Het is bijna klaar!

Deborah 2.0

En dan is het zomaar weer bijna twee maanden later. Het gaat erg goed met mij. Na een jaar vol operaties en veel stilstaan en achteruit gaan, zit ik nu volop in een stijgende lijn. Ik werk weer, fitness om mijn belastbaarheid omhoog te krijgen, loop af en toe (maar steeds minder) tegen een muur op van toch teveel gedaan en voel me vooral steeds sterker worden. De prothese zit veel fijner dan die vervelende tissue expander, waardoor ik steeds meer vertrouwd raak met mijn nieuwe status als Deborah 2.0.
Ik ben heel blij dat ik nu zo ver ben. Dat ik het achter me kan laten en vooruit kan kijken. Het kostte even wat moeite om dat ook echt zo te voelen, maar inmiddels is het goed doorgedrongen. Net als de wetenschap dat mijn kans op borstkanker van tachtig naar minder dan twee procent is gegaan! (applaus, wat zeg ik, staande ovatie!)
Nog één operatie voor de tepelreconstructie en dan is dit medische traject achter de rug. Hoe en wat weet ik nog niet, daar ga ik eind deze maand met de plastisch chirurg over praten.