Ideale maten

Aftekendag. De waarop de plastisch chiurg met een merkstuk aan gaat strepen wat de plannen morgen zijn. Ik zag er erg tegenop, gelukkig viel het erg mee. De pc is een erg aardige vrouw die meedacht over de plek van mijn tepelbanking (in mijn oude blindedarmlitteken) en vroeg hoe groot mijn bestaande tepels op mijn nieuwe borsten moeten worden. Jeetje, wat raar om dit te typen. Bizar dat dit soort dingen me nu bezighoudt. Maar goed, wist ik veel. Ik wil gewoon dat het er zoveel mogelijk uitziet zoals het was. Maar dat kan niet, dat snap ik ook. De ideale maat voor een tepel is 4 cm doorsnee, zei ze. Nou, doet u die dan maar. Ze merkte ook op dat één borst wat meer hangt. O ja, nu u het zegt. Dat is na morgen ook passé. Elk nadeel heeft z'n voordeel, dan maar.
Morgen gaan Piet en ik om half 8 op pad. Om 9 uur moet ik me melden (ik kom op afdeling 5A, kamer 6), om 10.45 word ik geopereerd. De operatie duurt ongeveer drie uur en wordt gedaan door een chirurg en plastisch chirurg. Als de chirug klaar is, belt hij Pieterjan. Tegen de tijd dat hij in het ziekenhuis is, is de pc klaar en mag Piet even bij me op de recovery. Heel fijn! Ook al herinner ik me er later misschien niets meer van.
Trouwens, wie stelt eigenlijk vast dat de ideale tepelmaat 4 cm is?

Les Fleur

Een tijdje geleden reden Piet en ik na een gesprek in het AvL terug naar huis toen we Les Fleur van 4Hero op de radio hoorden. Het was lang geleden dat ik dit liedje voor het laatst hoorde. Het gaf me op de één of andere manier een onoverwinnelijk gevoel. Ik draai het vaak, het is bij deze periode gaan horen.

Les Fleur - 4Hero

Barbiegirl

De laatste dagen wordt me vaak gevraagd of ik nog foto's ga maken van mijn bovenlijf in huidige staat. Iets met mooie lingerie en zo. Ik heb daar niet zoveel mee. Met mooie lingerie dan weer wel, maar ik wil na de operatie niet teveel terugkijken naar hoe het was, ik kijk liever vooruit.
Ik had wel de behoefte om een soort van overgangsritueel te doen. Afscheid nemen van het oude en het nieuwe verwelkomen. Daar over nadenken, leverde veel op. Ik realiseerde me dat het niet alleen ellendig is. De stap die ik woensdag ga zetten, gaat mij, gaat ons als gezin, ook veel opleveren: gezondheid, rust, bescherming, geluk, liefde. Dat het zware dat al zo lang boven ons hoofd hangt, eindelijk achter de rug is. Samen met de kinderen heb ik twee bootjes gemaakt. Een afscheidsbootje en een welkomstbootje. Op de laatste schreven we woorden die daarmee te maken hebben. De kinderen kwamen met de woorden die ik net noemde.
Vanmiddag hebben we de bootjes in de Eem te water gelaten. Eerst het afscheidsbootje, volgeschreven met wat we achterlaten. Het zonk meteen. Missie geslaagd. Als je afscheid wilt nemen, moet je het niet weer mee naar huis nemen. Ik voelde me opgelucht toen ik het naar de bodem zag zakken.
Daarna ging bootje twee, met Barbie aan het roer, de rivier op. De plastisch chirurg deed in juni de historische uitspraak "het zijn natuurlijk toch barbieborsten, die protheses", wat mij hier thuis tot Barbiegirl heeft gemaakt. Deze Barbiedame raakt met haar weelderig haardos het water, werd zwaar, waardoor ze kopje onder dreigde te gaan. Gelukkig was daar Pieterjan die haar vaardig uit de plomp viste (hoe symbolisch). Jammer dat de sterretjesfontein op het bootje hierdoor doofde. Die had leuke foto's kunnen opleveren in het donker, want dat was het inmiddels.
Barbie heeft een tochtje over de Eem gemaakt - "kijk, daar vaart mama", zei Rien - waarna ik de boot heb binnengehaald. In het ruim zaten vijf kadootjes, voor ons allemaal een hartje. Ik neem de mijne mee naar Amsterdam.

Datum

Het wordt 1 december. Of 1-12-2010. Beste een mooie datum als je het numerologisch bekijkt. De dag ervoor moet ik me om 11.00 uur melden voor het aftekenen, daarna mag ik naar huis. Die middag hoor ik telefonisch hoe laat ik er op 1-12 moet zijn. Heel spannend allemaal. Het lijkt wel een bevalling, ik heb pure nesteldrang en wil kasten opruimen, poetsen en de laatste punten op de i van de verbouwing zetten. Nou ja, dat is dan allemaal maar weer mooi meegenomen.

Anesthesiodinges

Vanmorgen zijn Piet en ik naar het AvL geweest. Eerst naar de screeningsarts. Hebben het met haar gehad over zorg na de operatie. Zes weken na de operatie mag ik niks, zei ze maar weer eens. We komen niet in aanmerking voor thuiszorg, maar in de buurt zijn veel mensen die ons willen helpen. Twee vriendinnen zijn zo lief om voor ons een rooster te beheren met klusjes als wasjes vouwen, eens een pan eten brengen of een boodschap doen. Hartstikke fijn, want dan hoef ik daar niet over in te zitten.
Daarna naar de anesthesist, die zo jong was, dat ik dacht dat ze een assistent was. Waarna zij mij het verschil uitlegde tussen een anesthesist en anesthesioloog, wat in Nederland niets uitmaakt, maar in de VS wel, want daar is de één de assistent de ander de echte dokter. Nou ja, deze echte dokter heeft uitgelegd dat ik op de OK voor de narcose eerst een ruggeprik krijg voor de pijnstilling tijdens de eerste drie dagen. Dat is hetzelfde spul als je bij de tandarts krijgt. Omdat je borstspier aan dezelfde zenuw vastzit als je armen/handen, zodat het kan zijn dat ik minder gevoel of tintelingen in mijn armen en handen heb. Dat lijkt me geen drama. Zij of één van haar acht collega's komt elke dag bij me kijken. Net als de plastisch chirurg. Verder komen de screeningsarts, maatschappelijk werkster en ze hebben vast ook nog wel een zaalarts of zo bij me langs. Ik krijg het nog druk aan mijn bed. Wel fijn allemaal.

In de wachtkamer hoorde ik een heel knappe jonge vrouw aan iemand anders vertellen over haar borsttumor van het ergste soort en dat ze binnenkort met de chemo start. Wat mij overkomt vind ik niet bepaald een feestje, maar wat ben ik blij dat ik deze kans heb.